Poniżej przedstawiamy główne zasady prawne obowiązujące w prawie upadłościowym Anglii i Walii.
- Upadłość konsumencką w Anglii i Walii może ogłosić osoba pracująca na umowie o pracę, osoba prowadząca jednoodobową działalność gospodarczą (self-employment), osoba bezrobotna i rolnik.
- Upadłości konsumenckiej nie może ogłoscić członek zarządu spółki Ltd, LLP lub spółki cywilnej.
- Przy ogłaszaniu upadłości nie jest wymagane posiadanie żadnego majątku.
- Zadłużenie powinno być nie mniejsze, niż £20 000.
- Nie występuje obligatoryjny plan spłaty. Plan spłaty (Income Payment Agreement) może być zastosowany przez syndyka tylko w przypadku, kiedy dochody bankruta są większe, niż jego wydatki na bieżące utrzymanie siebie i swojej rodziny.
- Postępowanie upadłościowe trwa 1 rok od daty otrzymania wyroku. Po tym okresie następuje całkowite oddłużenie.
- Przez okres trwania postępowania upadłościowego bankrut nie może zasiadać w zarządzie spółek Ltd i LLP. Wolno mu posidaciać pojazd o wartości nie przekraczającej £1000.
- Podczas ww. okresu bankrut ma obowiązek informowania syndyka o zmianach w swojej sytuacji finansowej i stałej zmianie adresu.
- Ogłoszenie upadłości w Anglii lub Walii nie powoduje obowiązku przebywania w tych krajach przez cały okres trwania postępowania upadłościowego.
- Wniosek o upadłość konsumencką składa się wyłącznie w formie elektronicznej, bez konieczności wizyty w sądzie.
- W Anglii lub Walii można ogłaszać upadłość konsumencką wielokrotnie, ale w odstępie co najmniej 6-ciu lat.
Podstawy prawne do przeprowadzenia upadłości konsumenckiej transgranicznej.
Decydując się na przeniesienie swojego COMI do Wielkiej Brytanii i na ogłoszenie tam upadłości konsumenckiej należy zawsze pamiętać, że w takim przypadku potencjalny bankrut podlega prawu kraju, w którym ogłasza upadłość. Prawo kraju, w którym posiada zadłużenie, powinno przestać go interesować.
W przypadku UK prawo o bankructwie i upadłości konsumenckiej reguluje Insolvency Act 1986
Natomiast regulacje prawne zawierające przepisy dotyczące upadłości firm i upadłości konsumenckiej transgranicznej zawarte są w ROZPORZĄDZENIU RADY (WE) NR 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego
Automatyczny skutek ogłoszenia upadłości, które miało miejsce w innym Państwie Członkowskim na terenie Polski potwierdził Sąd Najwyższy w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 2011 r. (sygn. akt II CSK 425/10):
„W celu zachowania zasady zaufania, orzeczenie sądu państwa członkowskiego o wszczęciu postępowania upadłościowego powinno być, po pierwsze, automatycznie uznane przez wszystkie państwa członkowskie, po drugie, orzeczenie, to powinno być uznane bez badania jego prawidłowości, i po trzecie, o rzeczenie to wywołuje we
wszystkich państwach członkowskich skutki, które wynikają z prawa państwa wszczęcia postępowania.
Mając na uwadze treść art. 26 oraz art. 16 zdanie 2 Rozporządzenia Rady WE nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego, uznać należy, że przepis ten nie daje podstawy do merytorycznego badania orzeczenia wszczynającego postępowanie upadłościowe, czyli badania istoty zawartego w nim rozstrzygnięcia, a zwłaszcza nie daje podstawy do badania przesłanek przyjętych za podstawę orzeczenia.
W świetle art. 26 Rozporządzenia Rady WE nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego, nie chodzi o sprzeczność orzeczenia lub przesłanek przyjętych przez sąd zagraniczny, jako jego podstawa z polskim porządkiem prawnym, a o sprzeczność rezultatu orzeczenia z tymi zasadami”.
Z uzasadnienia ww. wyroku Sądu Najwyższego:
„Podstawowymi zasadami obowiązującymi przy rozpoznawaniu spraw upadłościowych transgranicznych jest zasada nadrzędności przepisów rozporządzenia nad polskim systemem krajowym oraz zasada jednolitości i skuteczności stosowania tego aktu prawnego we wszystkich państwach członkowskich. Stosowanie prawa krajowego dopuszczalne jest wyłącznie w takim zakresie, w jakim rozporządzenie na to zezwala”.
Dodatkowe informacje można uzyskać na stronie Insolvency Service (Urząd ds. Niewypłacalności).
Link – tylko w języku angielskim:
http://www.bis.gov.uk/insolvency
Wielka Brytania nieuchronnie zbliża się do wyjścia z Unii Europejskiej. Co to oznacza dla osób, które borykają się z problemami finansowymi i które myślą o ogłoszeniu upadłości konsumenckiej w UK?
Jeżeli Twoje zadłużenie pochodzi wyłącznie z Wielkiej Brytanii, nie masz powodów do obaw. Jest mało prawdopodobne, że prawo wewnętrzne dotyczące niewypłacalności, obowiązujące w Anglii i Walii ulegnie zmianom. W dalszym ciągu – po opuszczeniu przez UK Unii Europejskiej – będziesz mógł ogłosić upadłość i skutecznie się oddłużyć.
Niestety, Brexit oznacza zaprzestanie obowiązywania prawa transgranicznego. Wyroki upadłościowe sądów brytyjskich przestaną być wiążące dla wierzycieli umiejscowionych poza Wielką Brytanią. Oznacza to, że nie będzie już możliwości skutecznego oddłużenia się w UK za skutkiem na inne kraje Unii.
Oczywiście – zgodnie z ustawą Insolvency Act 1986 – będziesz mógł w swoim wniosku o upadłość zamieścić wszystkich wierzycieli z Wielkiej Brytanii i spoza niej (np. z Polski) i otrzymasz prawomocny wyrok stwierdzający Twoją upadłość. Niestety, ten wyrok będzie prawomocny tylko na terenie UK i wierzyciele zagraniczni nie będą zobowiązani do przestrzegania jego postanowień.
W marcu 2017 r. Premier Wielkiej Brytanii ogłosi formalny zamiar wyjścia Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej. Zgodnie z Art. 50 Traktatu Lizbońskiego, od tego zdarzenia muszą minąć co najmniej 2 lata, zanim w UK przestaną obowiązywać wspólne przepisy unijne. Teoretycznie przez te 2 lata powinna być zagwarantowana niezmienność przepisów prawa transgranicznego. Nie wiemy jednak, czy w tym okresie nie zmieni się podejście sędziów do wniosków o upadłość zawierających zadłużenie spoza UK.
Dlatego – naszym zdaniem – pozostało już niewiele czasu, żeby wykorzystać fakt stałego zamieszkania na terenie Anglii lub Walii i skorzystać z możliwości skutecznego oddłużenia się z wierzytelności w Polsce.