O 12.30 wszystkie państwa członkowskie Unii Europejskiej otrzymają dokument podpisany przez premier Theresę May, stwierdzający definitywną wolę Wielkiej Brytanii do opuszczenia struktur Unii Europejskiej.
Dokument zostanie wręczony Donaldowi Tuskowi przez Sir Tima Barrowa, stałego reprezentanta Wielkiej Brytanii przy Unii Europejskiej.
Po otrzymaniu dokumentu liderzy Unii zwołają nadzwyczajny szczyt, na którym zostanie omówiona wspólna strategia negocjacji z Wielką Brytanią.
Przez następne 2 lata Wielka Brytania i Unia Europejska będą musiały wypracować porozumienia kończące kilkudziesięcioletnią ścisłą wzajemną współpracę i rozpoczynające nowy etap wzajemnych stosunków oparty na wolnym handlu pomiędzy UK i UE.
Wielka Brytania pozostanie w Unii Europejskiej na tych samych prawach i z tymi samymi obowiązkami do czasu, kiedy zostanie osiągnięte porozumienie określające nowe stosunki pomiędzy Unią a UK lub kiedy upłynie 2 lata od dzisiejszej daty.
Dwuletni okres negocjacji może zostać wydłużony, ale tylko w przypadku zgody wyrażonej przez wszystkie 27 państw Unii Europejskiej.
Wielka Brytania stoi przed problemem zapłaty Unii 48 miliardów funtów, jako zobowiązań przyjętych przez nią do 2020 r.
Zwolennicy tzw. „twardego Brexitu” wzywają premier May do odmowy zapłaty tych zobowiązań i tym samym stawiają ją w trudnej sytuacji z uwagi na to, że obecnie Rząd posiada tylko niewielką przewagę w Parlamencie.
Negocjacje mogą być również utrudnione z powodu wyborów parlamentarnych w kilku krajach Unii, m. in. we Francji i Niemczech. Przedstawiciele tych krajów mogą obawiać się utraty poparcia ze strony sił prawicowo-populistycznych, które – przy pobłażliwym traktowaniu Wielkiej Brytanii podczas negocjacji – mogą rozpocząć nawoływania do opuszczenia przez te kraje Unii Europejskiej na wzór Zjednoczonego Królestwa.
Theresa May stwierdziła, że będzie dążyć do „twardego Brexitu”, co oznacza, że Wielka Brytania zrezygnuje ze wspólnego rynku z UE i z prawa wolnego przepływu obywateli państw Unii.
Natomiast szef zespołu negocjacyjnego Unii, Guy Verhofstadt, wskazał, że państwa Unii nie będą chciały zrezygnować z podstawowych zasad obowiązujących na jej terenie.
Co się stanie, jeżeli porozumienie nie zostanie osiągnięte?
Jeśli Wielka Brytania i UE nie osiągną porozumienia do 29 marca 2019 r., Wielka Brytania wyjdzie z UE i zastosuje się do warunków handlu Światowej Organizacji Handlu (WTO).
Oznacza to, że przedsiębiorstwa z Wielkiej Brytanii będą płaciły średnio 14,4% taryfy celnej dla rolnictwa i 4,3% od towarów nierolniczych.
W 2015 r. do krajów UE trafiło 44 procent wszystkich brytyjskich towarów i usług, czyli o wartości 220 mld funtów – z całkowitego eksportu w wysokości 510 mld funtów. Oznacza to, że „twardy Brexit” czyli brak osiągniętego porozumienia może mieć niszczycielski wpływ na gospodarkę Wielkiej Brytanii.
Ujawniony raport Ministerstwa Skarbu UK, dotyczący gospodarki po Brexicie wskazywał, że jeśli Wielka Brytania opuści UE bez umowy, to będzie miała mniejszy dostęp do rynku unijnego niż Pakistan, Rwanda czy Jemen i może zmierzyć się z „poważnym szokiem gospodarczym”.